Włochy, część 5 – ‘w Neapolu was zabiją’
Wymieniamy się adresami facebookowych kont i dziękujemy za opiekę – nie mogąc się wysłowić po niemiecku, powtarzam ‘danke’ chyba z 10 razy. Po porannej toalecie w AutoGrill (popularne jak nasz Orlen, tyle że ma darmowe prysznice!), zauważamy ogromne zagęszczenie policji, a do tego droga, która biegnie obok, jest autostradą. Zostaje nam jedynie łażenie po parkingu i kiedy idziemy w stronę stacji benzynowej, Maciek zauważa polską rejestrację. Nie mając nic do stracenia układamy bagaże obok auta i czekamy na kierowcę.
Dzień dobry, zabierze nas pan gdziekolwiek?
Kiedy dojeżdżamy do Foggi, drugi mieszkaniec domku – Rafał – czeka już z prawdziwym, polskim obiadem. Odwiedza nas reszta Polaków i po jedzeniu wybieramy się na plażę, oddaloną o pół godziny drogi autem. Po drodze chłodzimy się zimnym piwem, a na miejscu – w turystycznej Manfredonii, polujemy na kraby i cieszymy się gorącym morzem.
Wieczór to hektolitry białego wina z colą (smakuje naprawdę świetnie!), które tam pija się z 5-litrowych baniaków (kosztuje on 4,5 euro…).
Z nieziemskim, pierwszym autostopowym kacem, spędzamy najbardziej nieznośną część dnia w klimatyzowanym domku. Dlaczego tę część nazywam nieznośną? Bywałam już na południu Europy, ale sam koniec półwyspu apenińskiego pod względem temperatur przeraża nawet mnie, osobę, która uwielbia słońce. Kiedy wychodzę z domku czuję się tak, jakbym włożyła głowę do otwartego piekarnika – nie sposób w ogóle oddychać. W słońcu jest 55 stopni! Dlatego, kiedy mija syndrom dnia wczorajszego i chłopaki wracają z pracy, znowu delektujemy się białym winem.
Poniedziałek jest dniem, w którym cała Polonia jedzie do centrum handlowego na duże zakupy. Z początku czuję się bardzo niepewnie, kiedy wiem, że kierowca coś wypił, ale szybko przyzwyczajam się do specyficznych warunków drogowych, które panują tam, na południu. Nigdy w życiu nie przypuszczałabym, że brak jakichkolwiek zasad na drogach może dotyczyć również kraju cywilizowanego. Nie mogę uwierzyć w to, że kiedy policja – chyba tylko dla dania dobrego przykładu – zatrzymuje się na czerwonym świetle, wszyscy zaczynają na nich trąbić, niektóre auta po prostu przejeżdżają przeciwnym pasem i blokują cały ruch, próbując przebić się przez skrzyżowanie, wymuszając pierwszeństwo. To właśnie dlatego Sławek uwielbia trąbić na wszystkich i trąbi kiedy ktoś dopiero odpala auto, kiedy ktoś jedzie przepisowo, albo kiedy nie ma wokół nas żywej duszy.
Docieramy w końcu do marketu i poznajemy resztę ekipy, która jeździ busikiem. Po zakupach i wizycie w Ortanovie – uroczym, niedużym miasteczku – spędzamy wieczór gotując przepyszne, prawdziwe włoskie tortellini. I oczywiście pijąc bianco z colą.
Kolejne dni to opalanie, błogie lenistwo, jedzenie fig prosto z drzewa i spacery po okolicy.
Łapanie stopa idzie nam żałośnie. Stoimy w pełnym słońcu, mamy mało wody i nikt tu chyba nie wie, że ludzie stojący przy drodze niekoniecznie chcą dać dupy.
Po jakichś dwóch godzinach łapiemy stopa na całe 5 kilometrów. I zaczynamy łapanie od nowa!
Z kierowcą ciężarówki przemieszczamy się jakieś 100 km na północ. Nie wyobrażam sobie jazdy po tym kraju w towarzystwie dziewczyny, albo w ogóle bez żadnego kompana.
Na horyzoncie pojawia się mężczyzna ubrany kompletnie nieadekwatnie do pogody. Do tego pcha przed sobą wielki wózek i widać, że jest zmęczony. Ma długie spodnie, zakryte buty, bluzę z długim rękawem i czapkę. Siedząc na poboczu drogi SS-16, która leci przez cały kraj wzdłuż morza, przyglądamy się bezdomnemu, który zmierza w naszym kierunku. Lekko poirytowani naszą szybkością przemieszczania się, nie mamy ochoty na rozmowy. Już z daleka słyszymy radosne nawoływanie starszego pana i krzyczę od niechcenia po włosku, że nie mówimy w jego języku, bo jesteśmy z Polski.
Wielki uśmiech i błysk w oczach nieznajomego. Mówi po polsku: ‘witajcie rodacy! A co wy tutaj robicie?’
You May Also Like
Jak się mieszka na Koh Samui?
Daleko na północy: po co Islandczycy sikają na rekiny? (część 8)
